In oktober 2003 begon voor ons, de Wiranta’s, het duikavontuur tijdens onze huwelijksreis op Lanzarote. Tijdens een introductieduik in de baai van Safari diving, is de nieuwsgierigheid naar het
onderwaterleven geprikkeld.
Na 2 clubvakanties in de Rode Zee bij Egypte te hebben meegemaakt, waren wij wel erg nieuwsgierig geworden naar de mooie beestjes die bij Lanzarote te zien moeten zijn geweest,
maar die we niet gezien hebben door de spanning van het duiken op zich. Dus zag Dennis zijn kans schoon en heeft hij begin 2006 zijn mede-reiscommissie-leden
omgekocht om mee te strijden voor een clubvakantie op Lanzarote….
Dit klinkt nu wel erg manipulatief, maar zo is het niet helemaal gegaan. De 8 mensen die mee zijn geweest, wilden ook graag mee, en naar ik begrepen heb,
hebben zij ook een fantastische vakantie gehad!
Op 9 november 2006 vertrokken we vanaf een sterk terreur-bestrijdend Schiphol (vloeistoffen in verpakkingen van max. 100 ml in een apart plastic zakje en scherpe controle van de inhoud
van alle handbagage), na weer vele extra kilo’s betaald te hebben. De reis verliep voorspoedig.
Op Lanzarote met de bus naar ons aparthotel Flora in Puerto del Carmen, het toeristencentrum aan de oostkust. Alleen het hotel al was een leuk weerzien,
hier hadden we met onze huwelijksreis ook gelogeerd. Nu hadden we 4 appartementen naast elkaar in dit aparthotel (hotel met apartementen) met all-inclusive (inclusief mooi blauw armbandje!).
Iedere dag samen ontbijten, lunchen en dineren in het restaurant. En ’s avonds entertainment onder leiding van 2 Nederlandse stagiaires Toeristenopleiding.
We hebben ontdekt dat Apa’s goed kunnen bingo-en, sjoelen en fanatiek zijn in muziek / filmquizen. Henny en Jenny blijken acrobatische talenten te bezitten die ze in de Mambo-show lieten zien
(enigszins onder druk…). Ook blijkt Henny samen met Dennis leuk karaoke te kunnen zingen.
Op 10 november 2006 werden we om 11.00 uur met onze duikuitrusting opgehaald door Steve Hicks, de Engelse, superenthousiaste eigenaar van Safari Diving.
Na een korte kennismaking met het andere personeel (Nederlands, Engels en Spaans), rondleiding door het duikcentrum (nou ja, centrum is wel een groot woord voor een
omkleed- / optuig- / uithang-ruimte van zo’n 5x3m en een vulruimte van zo’n 2x2m) en invullen van de papieren, werden we losgelaten in de baai van Safari diving.
Men vond ons goed voorbereid en was onder de indruk van de hoge brevetering. Daarom liet men ons met gerust hart zelfstandig op pad gaan.
De weg naar het zeepaardje is ons direct voor de 1e duik al uitgelegd en in de vulruimte bleken enkele onderwaterkaarten van de directe omgeving te liggen, een prima hulpmiddel.
Het was mogelijk om voor iedere middag een bootduik te plannen, behalve op zondag en dinsdag. Dat waren de nachtduik-dagen.
In principe stonden er voor iedere dag 2 duiken op het programma. Tussen die 2 duiken door was het tijd voor de lunch in ons hotel bovenop de berg: een wandeling van zo’n 20 minuten
een lange steile weg op. Op zich prima te doen, zonder bagage. Echter om de lamp op te laden, moest dit gewicht wel mee getild te worden. En dan worden die paar kilootjes opeens wel zwaar!
Daarom is de 2e dag al een klein autootje gehuurd, voor het vervoer van de bagage en de helft van de groep, de andere helft van de groep ging lopend de berg af en op.
Hoe verder de week vorderde, hoe vaker Dennis 2x de berg op en neer moest rijden, omdat niemand meer zin in lopen had….
Op de nachtduik-dagen waren we ’s middags vrij om iets anders te doen. Sommigen gebruikten deze tijd het liefst om bij te slapen (siësta), anderen gingen shoppen op de 5 kilometer
lange boulevard of lieten zich toeristisch rondrijden op het prachtige vulkanische eiland. Toch handig dat Dennis en ik al eens op Lanzarote waren geweest en toen heel goed hebben opgelet
tijdens de bus-dagtour over het hele eiland heen. Als ware reisleiders hebben we Jenny, Robert en Tanja de bezienswaardigheden van Lanzarote laten zien. Als een stel goudzoekers op zoek
naar Olivina, het groene gesteente wat in de lavastenen kan zitten. En bij de douane op de terugweg maar zeggen dat we niks aan te geven hebben…. Volgens mij staat er bij 8 Apa’s
op de schoorsteenmantel een mooi zwart steentje met daarin glanzend groen Olivina te pronken!
Tijdens deze rondrit is overigens wel bewezen dat 5 volwassenen in een Daewoo Matiz een beetje veel van het goede is: de berg op in de 1e versnelling en dan in spanning
zitten of je moet stoppen voor de wegwerkzaamheden… optrekken lukt daarna echt niet meer. De berg had niet hoger moeten zijn: met een vaartje van een kilometer of 10 per uur,
met de toerenteller in het rood, hebben we dan toch de top gehaald… Berg af is geen probleem, alleen zijn de remmen dan wel van groot belang! Ach ja, voor zo’n € 12 benzine rij je
toch maar mooi een hele week rond.
Maar naast het vertier boven water, was het voornaamste vertier natuurlijk onder water. Nu weten we ook hoe de lavastromen van Lanzarote onder water eruit zien. Prachtig!
De tweede dag zijn Dennis en ik samen kopje onder gegaan. Toen we te water gingen, was het nog mooi rustig weer. Rustig de baai uitgepeddeld, vanaf zo’n 10 meter wat sneller afgedaald
naar zo’n 25 meter en daar langs het lavarif rondgekeken. Mooi hoor!
Toen ik op 100 bar zat zijn we rustig terug gegaan. Nou ja rustig… wat een stroming daar boven de rifrand! Met de vingers in het zand en uit volle kracht peddelend terug richting baai.
Bij de ingang van de baai, op zo’n 6 meter, werd het water erg troebel, het weer was kennelijk omgeslagen en de wind had voor aardig wat beweging in het water en op de zeebodem gezorgd.
De kenmerkende rotsen bij de ingang zagen we vaag. Om de stroming aan te kunnen, zwommen we van rots naar rots. Maar ja… welke richting moesten we nou precies op…
We raakten beiden in de war en besloten boven water te gaan kijken.
Met het hoofd boven water bleek het behoorlijk te waaien en bleek er een enorme golfslag te zijn, golven van zo’n 1,5 meter hoog. En het enige wat we zagen voor onze neus waren rotsen.
Geen zicht op de baai. Die baai was aan beide zijden afgeschermd door een rij rotspartijen (lavastromen). Dennis dacht dat we aan de rechterzijde van de baai zaten (vanaf de kust gezien)
en dus zwommen we boven water naar rechts, want daar zou de baai moeten zijn.
Boven water, want intussen was mijn luchtvoorraad geslonken naar 50 bar. Wat verbruik je een boel lucht als je zo moet ploeteren in de stroming zeg! Maar de baai kwam niet in zicht.
Na even zwemmen bleek dat we aan de linkerkant in plaats van de rechterkant van de baai zaten, maar intussen waren we in de “wasmachine” beland: de sterke stroming en golfslag duwde ons
naar de rotsen toe. De golven sloegen daar over een groot gedeelte van de rotsen heen. Met de voeten hebben we ons afgezet tegen een rots onder water, om te voorkomen dat we
op de rotsen werden geslingerd. Intussen maar noodsignalen afgevend en de ademautomaat in, om geen water binnen te krijgen.
Na een poosje kwamen er mensen op de rotsen staan, we hadden de aandacht getrokken. Johan, een duikinstructeur van het duikcentrum, gebaarde ons naar achteren te zwemmen
en naar links om de rotsen heen te zwemmen. “Ja ja” dacht ik, “dat lukte net ook niet, kom ons maar oppikken, hebben jullie hier geen zodiacs of zo?!”….
Doordat hij dit maar bleef roepen, voelde ik de adrenaline toenemen en zijn we hand in hand de opdracht gaan uitvoeren. En ja, nu lukte het wel!
Direct na de bocht kwam Johan ons tegemoet. Zodra we in de baai waren, was de golfslag een stuk minder en kon de ademautomaat uit. Intussen bleek ik nog maar 10 bar over te hebben…
Op de wal zijn we goed opgevangen door Johan en door onze mede-Apa’s. Pff… wat een avontuur. Waar ik weet nu wel dat we ook in noodsituaties aardig kalm kunnen blijven en dat we ons,
met wat hulp op de wal, toch nog zelf weten te redden.
Naast deze persoonlijke overwinning heb ik tijdens deze vakantie ook nog een paar persoonlijke records gebroken: een diepte-record, m’n 100ste duik, de eerste 2 wrakduiken
(nou ja, niet er in hoor, dat doe ik nog even niet), een verdubbeling van het aantal nachtduiken (iets wat ik tot dan toe nog erg eng vond), meer dan verdubbeling van het aantal stroomduiken
(bijna iedere duik was een stroomduik), de eerste onderwatergrot betreden… wat wil je nog meer… oh ja! Een persoonlijk gesprek met een zeepaardje!
Dat heb ik ook gehad! En Dennis… heeft een engelhaai geaaid, en ja, hij heeft al zijn vingers nog!
Tot bubbels!
Dennis en Trudy Wiranta