04 Augustus 2010. Onze laatste duikdag. Trudy en Gert hebben nog geen zeepaardjes gezien. We spreken samen met de rest van onze vrienden af om een laagwater
kentering-duik bij de Zeelandbrug te maken. Opgetogen gaan we naar de Zeelandbrug. We zijn met z’n zevenen. Bij de brug aangekomen kijken we even over de dijk, er zijn
wat golven door de wind die aangetrokken is. We lopen terug naar de auto. Iedereen gaat nog even wat lucht bijvullen om zeker te zijn dat we genoeg lucht hebben om de
zeepaardjes te vinden. We bouwen onze duikuitrusting op en maken de camera’s klaar om de mooie zeepaardjes weer op de foto te kunnen zetten. We maken de buddy-
paren: Gert en Bessel, Klara en Jenny en Trudy, Tanja en Dennis. We gaan te water vanaf de nieuwe instap. Op onze rug laten we ons naar de plek brengen, de golven doen
het meeste werk, schuin links achter de eerste peiler. Het zal daar ongeveer 10 à 13 mtr diep zijn. We dalen tegelijk af.
15.15 uur: Ik (Dennis) kijk bij de afdaling achterom en zie dat ik Trudy en Tanja uit het oog verloren ben. En laat me tot op de bodem zakken. Ik zie een lamp aankomen. Ah..
Trudy en Tanja? Nee, het is Klara. Ik dacht nog “die is met Jenny”. Klara sluit zich bij mij aan en we kijken om ons heen, schijnen met de lamp om de rest van onze buddy’s
te zien. Niemand… We wachten nog heel even en besluiten, zoals de procedure is, een rustige opstijging te maken. Aan de oppervlakte kijken we goed om ons heen of we
ergens bellen of buddy’s zien. We blijven zo’n 2 minuten daar hangen. Niemand te zien en geen bellen. We besluiten op onze rug weer een eind terug te zwemmen naar de
plek boven de zeepaardjes. Dit heeft nog zo’n 5 minuten geduurd. We kijken nog een keer maar zien nog niemand. Klara en ik zeggen tegen elkaar “laten we hier maar
afdalen. Jenny heeft vast Trudy en Tanja gevonden.”
We duiken vervolgens naar 16 mtr in de hoop daar Trudy, Tanja en Jenny te zien bij de zeepaardjes. We speuren de bodem af…..
Waarschijnlijk zijn Trudy en Tanja een opstijging aan het maken op het moment dat Klara en ik weer afdalen. Wij hebben elkaar gemist. Tanja en Trudy komen boven achter
de peiler en zien Jenny die inmiddels ook boven was en vragen “gaat het goed?” “Nee” zegt Jenny. Ze bedenken zich geen moment en zwemmen in de richting van Jenny
die inmiddels richting de peiler is gezwommen. Ze pakken Jenny vast en vragen nogmaals hoe het gaat. Jenny zegt: “ik heb het benauwd”. Ze brengen Jenny naar de andere
kant van de peiler om in de luwte, zonder golven te liggen. Daar hangen ze een paar minuten, met de handen vast aan de peiler.
Jenny heeft het benauwd en wil graag haar cap af, pak open en vest los, om wat meer lucht te krijgen. Ze geven hier gehoor aan. Ook geeft ze aan te moeten overgeven,
maar dat niet te kunnen. “Ze is gewoon behoorlijk zeeziek”, denkt Trudy nog. Jenny wil graag even blijven hangen om op adem te komen, intussen gaat Trudy nog eens om
de hoek van de peiler kijken of ze mij en Klara ziet. Helaas, niemand boven water. Als Trudy terug komt bij Jenny en Tanja vraagt ze of het al wat beter gaat. “Nee”
antwoordt Jenny en dan besluiten Tanja en Trudy dat ze naar de kant moeten. “We brengen je naar de kant” zegt Tanja. “M’n vest moet vast” zegt Jenny, dit doen ze. Jenny
wil nog even wachten, “ik kan het niet” zegt ze, Jenny weet niet hoe ze aan de kant moet komen. Tanja zegt “jij hoeft dat niet te doen, wij brengen je naar de kant, doe je
automaat in”. Tanja geeft Jenny de octopus die om haar nek hangt. Nee, ze wil die andere, haar eigen automaat. Trudy zoekt deze onder water op en geeft hem aan
haar, zelf doet ze deze in haar mond. Ze zwemmen naar de kant met Jenny op de rug tussen Tanja en Trudy in. Alleen waar zwem je heen: helemaal naar links naar de
nieuwe instap waar je zo makkelijk het water in en uit komt? Trudy besluit dat dat te ver is, dan maar recht oversteken vanaf de peiler en de losse stenen voor de dijk
opklauteren. Tijdens het hangen bij de peiler en het zwemmen naar de kant controleert Tanja continu of Jenny nog alert is door vragen te stellen over welke dag het is en hoe
haar kinderen heten. Jenny beantwoord alles correct.
Ondertussen zijn bij de nieuwe instap andere duikers gekomen en al zwemmend geven Tanja en Trudy noodsignalen af op het water om de aandacht te trekken. Ze
reageren niet. Vlak bij de kant zien ze een man over de dijk heen komen en ze schreeuwen vanuit het water “help ons”. De man op de dijk vraagt of er 112 gebeld moet
worden. “Ja” roept Tanja. Jenny zegt dat dat niet hoeft. “DAT MOET WEL!!, jij ziet jezelf niet” zegt Tanja. De alarmdiensten worden gebeld.
Ze brengen Jenny naar de stenen voor de kant en doen haar uitrusting af. Jenny komt op eigen kracht op knieen en handen zitten op een steen voor de kant.
Daar wordt de situatie snel slechter. Gelukkig komt de man van de dijk met een andere man en een vrouw terug over de dijk. Trudy roept “je moet komen helpen, we krijgen
haar niet op de kant.” De mannen komen aangesneld en tillen Jenny verder op de kant tot onderaan de dijk. Intussen doen Trudy en Tanja hun eigen uitrusting uit, smijten
deze op de kant en kruipen verder over de rotsblokken de kant op. “Reageert ze nog?” vraagt Trudy ondertussen, “nee” is het antwoord, “STABIELE ZIJLIGGING” schreeuwt
Trudy. De mannen doen dit. De vrouw van over de dijk gaat bij Jenny zitten en houdt haar ademhaling in de gaten. Dan komt Trudy bij Jenny en ondersteund haar hoofd.
Twee mensen van een andere duikclub uit Apeldoorn komen ook net boven water. Eén van hen is arts en roept vanuit het water “heeft ze ademhaling?” Ja. “Heeft ze pols?”
Trudy kan de handschoenen niet zo snel uit krijgen en dan zit Tanja opeens ook naast Jenny en zij voelt de halsslagader…nee….
Trudy bedenkt zich geen moment, schreeuwt “REANIMATIE”, draait Jenny naar haar toe en begint met de reanimatie en Tanja beademt.
Gelijk zijn de hulpdiensten ter plaatse, ambulance, politie, brandweer en de kustwacht. Samen met de duikers uit Apeldoorn en de mannen van over de dijk brengen Trudy en
Tanja Jenny hoger de dijk op, zodat de hulpdiensten er goed bij kunnen met hun apparatuur. Vanaf daar nemen de arts en de hulpdiensten alles over.
Helaas mag dit allemaal niet baten. Om ca. 16.00 uur is Jenny gestorven.
Na 45 min duiken steek ik samen met Klara het hoofd boven water. Ik zie daar al het ambulance personeel staan en zie aan de rechterkant van de brug de traumaheli keren
om links van de brug te landen. Ik zie dat het niet goed is aan de kant en roep tegen Klara “we moeten eruit, helpen”. Ik dacht nog “is dat Trudy die daar ligt” en Klara dacht
hetzelfde over Gert. Ik zie op dat moment Trudy aan komen rennen en zij geeft ons een kruisgebaar en roept “Jenny”.
Ook wij klauteren over de stenen aan de kant. En worden geholpen door Trudy en de duiker uit Apeldoorn. Ik loop de dijk op en zie Jenny daar liggen.
Verdriet, ongeloof, onbegrijpelijk, onwerkelijk, niet kunnen beseffen dat onze goeie duikvriendin Jenny er niet meer is. Dit zijn hele moeilijke tijden.
Ik bel met onze clubinstructeur Delius om de mededeling te doen. En werp mezelf op als contactpersoon tussen de hulpdiensten en familie.
Later die avond krijgen we te horen dat het begonnen is met hartproblemen en dat Jenny water heeft binnen gekregen. Hiermee wordt de officiële doodsoorzaak op
verdrinking gehouden.
Tot op de kant was Jenny goed bij bewustzijn. En geen moment alleen gelaten. Trudy en Tanja hebben er alles aan gedaan.
Wij zijn iedereen die geholpen heeft onze buddy het leven proberen te redden erg dankbaar, de duikers uit Apeldoorn, de mannen en vrouw van over de dijk, de hulpdiensten.
Helaas is het niet gelukt.
Op 5 augustus hebben wij (met 10 van onze club) Jenny, 24 uur later bij de laagwater kentering, de laatste eer bewezen, door bloemen neer te leggen en witte rozen in het water
gegooid. Het respect van alle duikers aan de andere kant van de dijk was groot. Niemand kwam de dijk over totdat wij afscheid hadden genomen. Bedankt hiervoor.
Jenny we zijn je verloren, maar niet kwijtgeraakt. We zullen altijd aan je blijven denken en je meenemen in onze verhalen.
Familie, vrienden en kennissen heel veel sterkte met dit enorme verlies.
Jenny dit was jouw hobby, je grote passie. Bedankt voor alle momenten met jou.
De Zeelandbrug zal nooit meer de Zeelandbrug zijn zoals die met jou was.
Tot bubbels, Liefs!
Dennis en Trudy Wiranta
Dit bericht heeft 0 reacties